ਨਵੇਂ ਰੰਗ
ਅਪਣਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵੀ
ਸਲਾਬੇ ਕਮਰੇ ਚੋਂ
ਮਾਰਦੀ ਹਮਕ ਵਰਗਾ ਹੈ
ਜੋ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ
ਹੋਰ ਵਿਚਾਰ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ , ਗੈਰਹਾਜ਼ਿਰ ।
ਇਸ ਵਿਚ ਸੁਖਦ ਅਹਿਸਾਸ ਵਰਗਾ
ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਮਾਣਨ ਦੇ ਯੋਗ
ਮੋਇਆਂ ਚੋਂ ਕਦੇ ਖਿੱਚ ਪਾਉੰਦੀ
ਜਿਸਮੀ ਖੁਸਬੋ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ
ਉਹ ਤਾਂ ਮੁਸ਼ਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਮਾਸ ਦੇ ਮਰੇ ਚਿਥੜਿਆਂ ਦੀ ।
ਅਸੀਂ ਐਵੇਂ ਹੀ ਗਲ੍ਹੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ
ਸੜਾਂਦ ਵਿਚ ਜਿਉਂ ਰਹੇ ਜੀਅ ਹਾਂ
ਨਰਗਿਸੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮਹਿਕੀ ਪੌਣ ਤੋਂ
ਬੇਖ਼ਬਰ
ਸਮਾਜੀ ਰੂੜੀਆਂ ਵਿਚਲੀ ਸਬਾਤ ਚ
ਸਰੁੱਖਿਅਤ ਅਤੇ ਸੁਖਰੂਪਣ ਕਿਆਸਦੇ ।
ਪਰ ਕੈਦ ਕਦੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ
ਉਹ ਤਾਂ ਆਪੇ ਦਾ ਕਤਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਪਾਰ ਤੋਂ ਉਰਾਂ ਹੀ ਮਰੀ ਸੱਧਰ ਦੀ
ਵਾਰਤਾ ਲਿਖਦੇ ਹਨੇਰਿਆਂ ਦਾ ਜਮਘਟਾ।
ਚਲ ਮੇਰੇ ਮਹਿਬੂਬ
ਅਸੀਂ ਅਜ਼ਾਦ ਹੋਈਏ
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਨਾਵਾਂ ਤੋਂ
ਪਹਿਚਾਣ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਤੋਂ ਪਾਰ
ਬੇਨਾਮ ਅਪਣੇਪਣ ਵਿਚ
ਪਿਆਰ ਦੀ ਉਡਾਣ ਭਰੀਏ।
ਆਸਾਂ ਦੇ ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਨੂੰ
ਮਾਯੂਸ ਰਾਤਾਂ ਵਿਚ ਛੱਡੀਏ
ਤਿਤੱਲੀਆਂ ਦੀ ਕੋਮਲਤਾ ਪਾਲ਼ੀਏ
ਤਾਂ ਜੋ ਪਿਆਰ ਦਾ ਫੁੱਲ
ਕਦੇ ਨਾ ਟੁੱਟੇ।
ਆਜਾ ਅਸੀਂ ਸਾਡੇ ਤੌਂਖਲੇ
ਤਿਲਾਂ ਦੀ ਪੂਲੀ ਵਾਗੂੰ ਝਾੜ ਸੁੱਟੀਟੇ
ਹਿਜ਼ਰੋ ਗ਼ਮ ਦੀ ਅਲੁਹਣੀ ਛੱਡ
ਮਹੁੱਬਤਾਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀਏ
ਅਸੀਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਮਰਦੂਦ ਕਰੀਏ
ਅਪਣਾ ਵਜੂਦ ਦੂਜੇ ਚੋਂ ਤਲਾਸ਼ੀਏ
ਚਲ ਆਪਾਂ
ਅਪਣੇ ਤੋਂ ਪਾਰ ਚੱਲੀਏ।
