ਵਿਚ ਪ੍ਰਦੇਸੋਂ ਚਿੱਠੀ ਆਈ
ਪੁੱਤ ਨੇ ਉਹੀ ਆਖ ਸੁਣਾਈ
ਕਿੰਝ ਆਵਾਂ ਕੋਲ ਮਾਂ ਤੇਰੇ
ਡਾਹਢੀ ਮੇਰੀ ਮਜਬੂਰੀ ਆ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਤੇਰੇ ਰਹਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ
ਕੀ ਹੋਇਆ ਉਂਜ ਦੂਰੀ ਆ....

ਆਖੇ ਮਾਂ ਇਕ ਗੱਲ ਸੁਣ ਪੁੱਤਰਾ
ਕਿਸਨੂੰ ਦੱਸਾਂ ਦਿਲ ਦਾ ਦੁੱਖਡ਼ਾ
ਬਾਝੋਂ ਤੇਰੇ ਕੌਣ ਇਹ ਸ਼ੇਰਾ
ਉਜਡ਼ਿਆ ਘਰ ਅਬਾਦ ਕਰੇ
ਡਾਲਰ ਜੇਕਰ ਦੇਣ ਪੁੱਤ ਛਾਵਾਂ
ਕੌਣ ਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰੇ....

ਵਿਯੋਗ 'ਚ ਤੁਰ ਗਿਆ ਬਾਪੂ ਤੇਰਾ
ਧੀਰ ਬੰਨ੍ਹਾਉਦਾ ਸੀ ਓ ਮੇਰਾ
ਪੁੱਤ ਆਉ ਜਿਸ ਦਿਨ ਅਪਣਾ
ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਉ ਵਿਹਡ਼ਾ
ਕਰਦੇ ਤਪਦਾ ਸ਼ੀਤ ਕਾਲਜਾ
ਮਾਂ ਇਕੋ ਇਕ ਫਰਿਆਦ ਕਰੇ
ਡਾਲਰ ਜੇਕਰ ਦੇਣ ਪੁੱਤ ਛਾਵਾਂ
ਕੌਣ ਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰੇ........

ਦੇਖੀਂ ਹੁਣ ਨਾ ਲਾਈਂ ਦੇਰੀ
ਹੋ ਜਾਵਾਂ ਕਿਤੇ ਰਾਖ ਦੀ ਢੇਰੀ
ਤਿਆਗ ਕੇ ਸਭ ਕੁਝ ਮੈਂ ਅਪਣਾ
ਦੇਖੀ ਸੀ ਇਕ ਖੁਸ਼ੀ ਬੱਸ ਤੇਰੀ
ਰੋਵੇਂ ਵਿਚ ਮਸਾਣੀਂ ਆ ਕੇ
ਪਛਤਾਵਾ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਰੇ
ਡਾਲਰ ਜੇਕਰ ਦੇਣ ਪੁੱਤ ਛਾਵਾਂ
ਕੌਣ ਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰੇ....

ਰੋਜ਼ ਇਹੋ ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਦੁਆਵਾਂ
ਹੋਣ ਨਾ ਦੂਰ ਪੁੱਤਾਂ ਤੋਂ ਮਾਵਾਂ
ਜਿਸ ਰਾਹੋਂ ਨਾ ਲੰਘੇ ਕੋਈ
ਓਦਰ ਜਾਣ ਉਥੋਂ ਛਾਵਾਂ
ਨਾਲ 'ਜੀਆਂ' ਦੇ, 'ਜੀਅ' ਨੇ ਲੱਗਦੇ
ਉਂਜ ਤਾਂ ਖੰਡਰ ਲੱਗਣ ਥਾਵਾਂ
'ਸੰਧੂ' ਮਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਲੈ 'ਪਾਲੀ'
ਮੌਤ ਨਾ ਕਦੇ ਲਿਹਾਜ ਕਰੇ
ਡਾਲਰ ਜੇਕਰ ਦੇਣ ਪੁੱਤ ਛਾਵਾਂ
ਕੌਣ ਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰੇ......

       ਪਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ

ਆ ਬੈਠ ਸੱਜਣਾ ਕੋਲ ਵੇ ਮੇਰੇ
ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ
ਬਾਜ਼ ਨਸਲ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ
ਕਿੰਝ ਬੋਟ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਬਚਾਵਾਂ

ਤੇਰੀ ਵਸਲ ਦੇ ਸਦਕੇ ਮੈਂ
ਹੱਸ ਕੱਚਿਆਂ ਤੇ ਤਰ ਜਾਵਾਂ
ਜੇ ਕਰਾਂ ਹਿਮਾਕਤ ਭੁੱਲਣ ਦੀ
ਅੱਗ ਦੋਜ਼ਖ਼ ਦੀ ਮੇ ਸਡ਼ ਜਾਵਾਂ
ਸਾਡਾ ਵਿਰਦ ਇਬਾਦਤ ਬੱਸ ਤੇਰੀ
ਨਹੀਂ ਕਾਫ਼ਰ ਮੈਂ ਸੱਦਵਾਵਾਂ
ਆ ਸੱਜਣਾ ਬੈਠ ਕੋਲ ਵੇ ਮੇਰੇ.........

ਮੇਰਾ ਕਾਅਬਾ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਸੱਜਣਾ ਦੀ
ਸਾਡਾ ਸਜ਼ਦਾ ਕਰ ਕਬੂਲ ਸਾਈਂ
ਬਹਿਸ਼ਤ ਹੈ ਤੇਰੇ ਕਦਮਾਂ ਵਿਚ
ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਪਾਕ ਰਸੂਲ ਸਾਈਂ
ਬੰਨ ਪੈਰੀਂ ਝਾਂਜਰ ਵਸਲਾਂ ਦੀ
ਨੱਚ ਨੱਚ ਕੇ ਯਾਰ ਮੰਨਾਵਾਂ
ਆ ਸੱਜਣਾ ਬੈਠ ਕੋਲ ਵੇ ਮੇਰੇ........

ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਰਕੀਮਾਂ ਕਿੰਝ ਘੱਲਾਂ
ਕਾਸਦ ਕਰੇ ਰਸਾਈ ਨਾ
ਰਹਿਬਰ ਹੀ ਭਟਕਿਆ ਫਿਰਦਾ ਏ
ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਮੰਜਿਲ ਥਿਆਈ ਨਾ
ਤੇਰੇ ਰੰਗ ਦਾ ਐਸਾ ਰੰਗ ਚਡ਼ਿਆ
ਬਿਨ ਤੇਰੇ ਪਲਾਂ ਵਿਚ ਮਰ ਜਾਵਾਂ
ਆ ਸੱਜਣਾ ਬੈਠ..........................

                 ਪਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ

ਪਾਣੀ ਛੰਨੇ ਦੇ ਵਾਗੂੰ ਡਗਮਗਾਉਂਦੇ ਰਹੇ
ਇਸ ਤਰਾਂ ਆਪਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹੇ

ਦੋ ਚਿੱਤੇ ਹੋ ਕੇ ਲੰਘਾ ਦਿੱਤੀ ਸਾਰੀ ਹਯਾਤੀ
ਖਿਆਲ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ

ਹੀਆਂ ਨਹੀ ਗਲਤ ਨੂੰ ਗਲਤ ਕਹਿਣ ਦਾ
 ਦੜ  ਵੱਟ   ਬੱਸ  ਟੈਮ  ਟਪਾਉਂਦੇ  ਰਹੇ

ਅਸੀਂ ਤੇਰਿਆਂ ਰੰਗਾਂ ਚ ਰੰਗਿਆ ਸੀ ਖੁੱਦ ਨੂੰ
ਪਰ ਤੈਨੂੰ ਸਦਾ ਗ਼ੈਰ ਹੀ ਕਿਉਂ ਭਾਉਂਦੇ ਰਹੇ

ਸਮਝ ਦਾ ਨਕਾਬ ਆਪਾਂ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਪਾ
ਭਰਮ ਸੁਲਝੇ ਹੋਣ ਦਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੰਢਾਉਂਦੇ ਰਹੇ

ਚੜ੍ਹਾ ਕੇ ਕਬਰਾਂ ਤੇ ਫੁੱਲ ਬੜੇ ਅੱਥਰੂ ਵਹਾਏ
ਅਸੀ ਰਾਹੀਂ ਜੀਹਦੇ ਕੰਡੇ ਵਿਛਾਉਂਦੇ ਰਹੇ

ਦਲੀਲ ਸਾਡੀ ਸੀ ਹਨੇਰੇ ਨੂੰ ਮਿਟਾਉਣ ਦੀ
ਪਰ ਦੀਵੇ ਬਲਦੇ ਗਰਾਂ ਦੇ ਬੁਝਾਉਂਦੇ ਰਹੇ

                     ਪਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ

ਫੋਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਫੋਕੇ ਦਾਅਵੇ ਫੋਕੇ ਨੇ ਕਿਰਦਾਰ
ਵਸਤੂ ਵਾਂਗੂੰ ਆਦਮੀ ਵਿਕਿਆ ਵਿਚ ਬਜ਼ਾਰ

ਪਰਖਿਆ ਜਦੋਂ ਹਾਲਾਤ ਨੇ ਡਿੱਗਿਆ ਮੂਧੇ ਮੂੰਹ
ਜੋ ਰਿਹਾ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਭੀੜ ਨੂੰ ਉੱਚੇ ਸਦਾ ਵਿਚਾਰ

ਕਿੱਦਾਂ ਨੀਵਾਂ ਹੋ ਜਾਵਾਂ ਹੈ ਮੇਰੀ ਵੀ ਕੋਈ ਹੋਂਦ
ਨਜ਼ਰਾਂ ਚੋਂ ਗਿਰ ਆਪਣੇ ਸਮਝੌਤੇ ਕਰੇ ਹਰ ਵਾਰ

ਰਾਹਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਉਹ ਲੋਕੀਂ ਸਦਾ ਖੁਆਰ
ਪਦਵੀ ਖਾਤਿਰ ਵਿਕ ਗਏ ਜਿਨਾਂ ਦੇ ਦਾਨਸ਼ਵਾਰ

ਦਿਲ ਤੇ ਕਿਉਂ ਲਾ ਲਈ ਭੈੜੇ ਜੱਗ ਦੀ ਗੱਲ
ਪੈਰ ਪੈਰ ਤੇ ਬਿਆਨ ਨੂੰ ਬਦਲੇ ਇਹ ਸੰਸਾਰ

                            ਪਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ

ਆ ਸੱਜਣਾ ਬੈਠ ਕੋਲ ਵੇ ਮੇਰੇ
ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ
ਬਾਜ਼ ਨਸਲ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ
ਕਿੰਝ ਬੋਟ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਬਚਾਵਾਂ

ਤੇਰੀ ਵਸਲ ਦੇ ਸਦਕੇ ਮੈਂ
ਕੱਚਿਆਂ ਤੇ ਹੱਸ ਕੇ ਤਰ ਜਾਵਾਂ
ਜੇ ਕਰਾਂ ਹਿਮਾਕਤ ਭੁੱਲਣ ਦੀ
ਦੋਜ਼ਖ਼ ਦੀ ਅੱਗ ਚ ਸੜ ਜਾਵਾਂ
ਸਾਡਾ ਵਿਰਦ ਇਬਾਦਤ ਬੱਸ ਤੇਰੀ
ਨਹੀਂ ਕਾਫ਼ਰ ਮੈਂ ਸੱਦਵਾਵਾਂ
ਆ ਸੱਜਣਾ ਬੈਠ ਕੋਲ ਵੇ ਮੇਰੇ
ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ

ਮੇਰਾ ਕਾਅਬਾ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਸੱਜਣਾ ਦੀ
ਸਾਡਾ ਸਜ਼ਦਾ ਕਰ ਕਬੂਲ ਸਾਈਂ
ਬਹਿਸ਼ਤ ਹੈ ਤੇਰੇ ਕਦਮਾਂ ਵਿਚ
ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਪਾਕ ਰਸੂਲ ਸਾਈਂ
ਬੰਨ ਪੈਰੀਂ ਝਾਂਜਰ ਵਸਲਾਂ ਦੀ
ਨੱਚ ਨੱਚ ਕੇ ਯਾਰ ਮੰਨਾਵਾਂ
ਆ ਸੱਜਣਾ ਬੈਠ ਕੋਲ ਵੇ ਮੇਰੇ
ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ

ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਰਕੀਮਾਂ ਕਿੰਝ ਘੱਲਾਂ
ਕਾਸਦ ਕਰੇ ਰਸਾਈ ਨਾ
ਰਹਿਬਰ ਹੀ ਭਟਕਿਆ ਫਿਰਦਾ ਏ
ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਮੰਜਿਲ ਥਿਆਈ ਨਾ
ਤੇਰੇ ਰੰਗ ਦਾ ਐਸਾ ਰੰਗ ਚੜਿਆ
ਬਿਨ ਤੇਰੇ ਪਲਾਂ ਵਿਚ ਮਰ ਜਾਵਾਂ
ਆ ਸੱਜਣਾ ਬੈਠ ਕੋਲ ਵੇ ਮੇਰੇ
ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ

                        ਪਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ

ਚਿੱਠੀ ਨਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਹੀ ਕੋਈ ਘੱਲਿਆ ਸਾਡੇ ਵੱਲੇ
ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਤੇ ਮੈਂ ਨਿਮਾਣੀ ਰੋਈਏ ਬਹਿ ਕੇ ਕੱਲੇ

ਪਿਆਲੇ ਅੱਖੀਆਂ ਵਾਲੇ ਸਾਕੀ ਨਿੱਤ ਦਿਹਾਡ਼ੇ ਡੁੱਲਦੇ
ਰੋ ਰੋ ਤੇਰੇ ਹਿਜ਼ਰ ਚ ਯਾਰਾ ਹੋ ਨਾ ਜਾਈਏ ਝੱਲੇ

ਲਾਰਾ ਲਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਿਓ ਸਾਨੂੰ ਵਾਪਸ ਕਦੋਂ ਦੱਸ ਆਉਣਾ
ਤੇਰੀਆਂ ਇਕ ਉਡੀਕਾਂ ਵਾਜੋਂ ਹੋਰ ਕੀ ਸਾਡੇ ਪੱਲੇ

ਮਹਿਰਮ ਕੋਈ ਨਾ ਨਜ਼ਰੀਂ ਪੈਂਦਾ ਜੋ ਆਵੇ ਆਣ ਵੰਡਾਵੇ
ਮੌਤ ਤੋਂ ਭਾਰੇ ਦੇ ਗਿਆ ਸੋਹਣਾ ਜਿਹੜੇ ਦਰਦ ਅਵੱਲੇ

ਤੇਰੇ ਮੇਚ ਨਾ ਆ ਗਈ ਹੋਵੇ ਕਿਸੇ ਗੈਰ ਦੀ ਮੁੰਦਰੀ
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਅਜੇ ਤੱਕ ਸੰਭਾਲੇ ਤੇਰੇ ਦਿੱਤੇ ਛੱਲੇ

ਨਾਲ ਵਫਾਵਾਂ ਗੰਢੀ ਯਾਰੀ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਟੁੱਟਣੀ
ਸੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਵਰਗੇ ਨਹੀਂ ਜੋ ਹਵਾ ਦੇ ਰੁਖ ਤੇ ਚੱਲੇ

ਕਿੰਗਰੀ ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਜਦ ਵੱਜਦੀ ਵਜ਼ਦ ਨੂੰ ਛੇਡ਼ੇ
ਅਸੀਂ ਸਭ ਲੁਟਾ ਕੇ ਨੱਚਦੇ 'ਸੰਧੂ' ਲੋਕੀਂ ਆਖਣ ਝੱਲੇ

                               ਪਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ

ਕਦੋਂ ਤੱਕ............

ਬੂੰਦ-ਬੂੰਦ ਕਰਕੇ

ਤਿਲਕ ਗਏ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਵਰ੍ਹੇ

ਤਰੇਲ ਵਾਂਗ

ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਦੀ ਧਰੇਕ ਚੋਂ

ਚਾਵਾਂ ਦੇ ਸਿਵਿਆਂ ਦੀ

ਰਾਖ਼ ਵੇਖ ਕੇ

ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਉਮੀਦਾਂ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ

ਮਸਾਣਾਂ ਦੀ ਚੁੱਪ ਵਿਚ ਵੱਟ ਗਈਆਂ

ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਫਿੱਕੇ ਪੈ ਗਏ

ਪਿਆਰਾਂ ਦੀ ਚਾਦਰ ਤੋਂ

ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਕਸਤੂਰੀ ਫੁੱਲ

ਮੇਰੀ ਹਯਾਤੀ

ਬੀਤ ਗਈ ਹੈ

ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਚੋਂ

ਹਿਜ਼ਰ ਦਾ ਭੱਖੜਾ

ਚੁੱਗਦਿਆਂ ਚੁੱਗਦਿਆਂ

ਕੀ ਆਖਾਂ

ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਸਰਗੋਸ਼ੀਆਂ

ਲਤੀਫੇ ਹੋ ਗਈਆ।

ਆਖਿਰ ਕਦੋਂ ਤੱਕ

ਮੈਂ ਰਾਤ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਾਂਗਾ

ਤੇ ਤੂੰ

ਕਦੋਂ ਤੱਕ

ਸਿਰਫ ਚੰਨ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਦਿਖੇਂਗੀ

                ਪਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ

ਯਾਦ

ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਕੁਝ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਬਿਖਰਿਆ ਪਿਆ

ਤੇਰੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੇ ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ

ਹੁਣ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ  ਕੀ ਹੈ ਇਹ ?

ਜੋ ਖਿੰਡਿਆ ਪਿਆ ਏ

ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਪਗਡੰਡੀਆਂ ਤੇ

ਰੋਕ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਮੇਰੇ ਕਦਮਾਂ ਨੂੰ

ਮੇਰੇ ਤੱਕ ਜਾਣ ਤੋਂ ਹਰ ਵਾਰ ..........

ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਦੇ ਸੋਚਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ

ਕਿ ਮੈਂ ਬਿਖਰ ਜਾਂਵਾਗੀ

ਇਸ ਤਰਾਂ ਪੋਟਾ ਪੋਟਾ ਹੋ ਕੇ

ਮੈਨੂੰ ਭਰਮ ਸੀ

ਤੂੰ ਸਮੇਟ ਲੈਣਾ ਹੈ

ਆ ਕੇ ਅਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ

ਪਰ ਤੇਰਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਜਾਣਾ

ਹੋਰ ਤੋੜ ਗਿਆ  ਮੈਨੂੰ

ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਟੁਕੜਿਆਂ ਵਿਚ....

ਮੈਂ ਖਲਾਅ ਵਿਚ ਲਟਕ ਰਹੀ

ਅਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਦੂਰ

ਤੇਰੀ ਮਹੁਬੱਤ ਦੀ ਨਜ਼ਾਇਜ਼

ਯਾਦ ਹਾਂ.................

                    

                 ਪਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ        

 ਫ਼ਿਦਰਤ

ਕਿੰਨਾ ਅਚੰਭੀ ਵਰਤਾਰਾ ਹੈ
ਅਸੀਂ ਬੰਦਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਟੁੱਟ
ਜੁਡ਼ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ
ਥਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਵਾਗੂੰ

ਅਲਵਿਦਾ ਸਹਿਜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ
ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਟੁੱਟ ਭੱਜ
ਦਿਲਾਂ ਦੀ
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ
ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਾਂ ਦੀ
ਮੋਹ ਦੀ
ਸਭ ਤੋਂ ਵਡੇਰੀ ਖੁਦ ਦੀ

ਖੁਦ ਦਾ ਟੁੱਟਿਆ ਅਪਣਾ ਪਣ
ਬੇਪਨਾਹ ਹੋ
ਭਟਕਦਾ ਹੈ ਦਿਲ ਦੀਆਂ
ਰੋਹੀਆਂ ਚ ਭਟਕਣ ਬਣ

ਖਿੰਡਿਆ ਪੁੰਡਿਆ ਬੋਝਲ ਹੋਇਆ
ਅਹਿਸਾਸ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ
ਧੂਹ ਕੇ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਲਿਜਾਣਾ
ਨਵੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਤੇ

ਪਰ
ਨਵਾਂ ਵੀ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ
ਉਵੇਂ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਸਿਵਾਏ ਪਿਛੇ ਛੁਟਿਆਂ ਦੇ

ਬਦਲੇ ਟਿਕਾਣੇ ਵੀ
ਟੇਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ
ਮਨਾਂ ਚ ਪਸਰੀ ਬੇਚੈਨੀ ਦੇ

ਚੱਲੋ ਕਿਉਂ ਦੋ ਰਾਹੀ ਚੁਣੀਏ
ਰਾਸਤਾ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ
ਇਕੋ ਹੀ ਪੈਡਾਂ ਮੁੱਕ ਜਾਵੇ
ਇਹੋ ਬਹੁਤ ਆ

ਪਿਛਲਾਤ ਵਿਚ ਵੀ
ਸਿਵਾਏ ਦਰਦ ਦੀ ਪਰਛਾਈ ਦੇ
ਕੁਝ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ
ਦੇਖਣ ਯੋਗ .........

                          ਪਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ

 ਉਲਾਂਭਾ

ਕਿਸ ਦੀ ਬਾਤ ਕਰੇ ਦੱਸ ਦਿਲ ਹੁਣ
ਕਿਸਨੂੰ ਕੂਕ ਸੁਣਾਵੇ ਸੱਜਣਾ....
ਬਿਖਰਿਆ ਹੋ ਕੇ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ
ਕੁਝ ਵੀ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ ਸੱਜਣਾ.......

ਪੈਰ ਪੈਰ ਤੇ ਬਦਲਦੇ ਚੇਹਰੇ
ਜੋ ਕਰਦੇ ਗੱਲ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਦੀ
ਫੁੱਲ ਵੀ ਵਰਤੇ ਖਾਰਾਂ ਵਾਗੂੰ
ਇਤਬਾਰ ਕਿਵੇਂ ਹੁਣ ਆਵੇ ਸੱਜਣਾ........

ਫ਼ਿਦਰਤ ਵੇਖ ਜਮਾਨੇ ਦੀ
ਕੁਫ਼ਰ ਦੀ ਇਥੇ ਚੌਧਰ ਹੈ
ਕੌਣ ਪਾਏ ਪਾਣੀ ਦੇ ਛਿੱਟੇ
ਜਦ ਅੱਗ ਹੀ ਆਪਣਾ ਲਾਵੇ ਸੱਜਣਾ....

ਕਯਾ ਖੂਬ ਨਿਭਾਈ ਯਾਰੀ
ਵੱਟੇ ਦੇ ਵਿਚ ਪਾਈ ਯਾਰੀ
ਸੌਦੇਬਾਜ਼ੀ ਹੋ ਗਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
ਦੱਸ ਕੋਈ ਕੀ ਦੇ ਜਾਵੇ ਸੱਜਣਾ...

                   ਪਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ

ਭਗਤ ਸਿੰਘ

ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਸੁਣੀ ਇਕ ਵਾਰਤਾ ਤੂੰ

ਅਰਥ ਹੋਂਦ ਤੇਰੀ ਦਾ ਅਸੀਂ ਬਦਲਾ ਦਿੱਤਾ

ਜਿਥੇ ਚੁੰਮਿਆ ਰੱਸਾ ਤੂੰ ਫਾਂਸੀ ਵਾਲਾ

ਤਖ਼ਤ ਕਦੋਂ ਦਾ ਉਹ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ

ਦੇਸ਼ ਤੇਰੇ ਨੂੰ ਵੰਡ ਦੋਫਾੜ ਕਰਿਆ

ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਹਿੱਸੇ ਪਾ ਦਿੱਤਾ

ਤੂੰ ਤੋੜਿਆ ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਵਲਗਣਾਂ ਨੂੰ

ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਹੀ ਧਰਮੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ

ਕੋਈ ਫੜਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਮਾਲਾ

ਕਿਸੇ ਤੈਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਛਕਾ ਦਿੱਤਾ

ਤੇਰੀ ਸੋਚ ਕੀ ਸੀ ਅਸੀ ਸੋਚਿਆ ਕੀ

ਤੈਨੂੰ ਵੈਲੀਆਂ ਵਰਗਾ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤਾ

ਕਿਤਾਬ ਲਕੋ ਲਈ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਗਿਆਨ ਵਾਲੀ

ਪਿਸਤੌਲ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਤੈਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ

ਵਰਤੀ ਦਿੱਖ ਤੇਰੀ ਆਪਾਂ ਸਵਾਰਥਾਂ ਲਈ

ਕਦੇ ਪੱਗ ਬੰਨੀ ਕਦੇ ਟੋਪ ਪਾ ਦਿੱਤਾ

ਲੋਕ ਪੜ ਲੈਂਦੇ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਜਾਗ ਜਾਂਦੇ

ਕਿਤਾਬਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਜਲਾ ਦਿੱਤਾ

ਬੱਸ ਪੱਗਾਂ ਬੰਨ ਕੇ ਰੀਸ ਤੇਰੀ ਕਰਨ ਜੋਗੇ

ਅਸਲ ਭਗਤ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਲੁਕਾ ਦਿੱਤਾ

ਡਰ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤਾ ਹੀ ਆਉਂਦਾ ਸੀ

ਘਰੋਂ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਚੌਂਕ ਚ ਲਾ ਦਿੱਤਾ

ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਕੀ ਸੀ ਅਸੀਂ ਨੇ ਕੀ ਦੱਸੀ

ਭੰਬਲਭੂਸਿਆਂ ਦਾ ਦੌਰ ਚਲਾ ਦਿੱਤਾ

ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨਾ ਰਿਹਾ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਹੁਣ

ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤਾਂ ਕਦੋਂ ਦਾ ਗਵਾ ਦਿੱਤਾ

                         ਪਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ

ਨਵੇਂ ਰੰਗ

ਅਪਣਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵੀ

ਸਲਾਬੇ ਕਮਰੇ ਚੋਂ

ਮਾਰਦੀ ਹਮਕ ਵਰਗਾ ਹੈ

ਜੋ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ

ਹੋਰ ਵਿਚਾਰ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ , ਗੈਰਹਾਜ਼ਿਰ ।

ਇਸ ਵਿਚ ਸੁਖਦ ਅਹਿਸਾਸ ਵਰਗਾ

ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਮਾਣਨ ਦੇ ਯੋਗ

ਮੋਇਆਂ ਚੋਂ ਕਦੇ ਖਿੱਚ ਪਾਉੰਦੀ

ਜਿਸਮੀ ਖੁਸਬੋ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ

ਉਹ ਤਾਂ ਮੁਸ਼ਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ

ਮਾਸ ਦੇ ਮਰੇ ਚਿਥੜਿਆਂ ਦੀ ।

ਅਸੀਂ ਐਵੇਂ ਹੀ ਗਲ੍ਹੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ

ਸੜਾਂਦ ਵਿਚ ਜਿਉਂ ਰਹੇ ਜੀਅ ਹਾਂ

ਨਰਗਿਸੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮਹਿਕੀ ਪੌਣ ਤੋਂ

ਬੇਖ਼ਬਰ

ਸਮਾਜੀ ਰੂੜੀਆਂ ਵਿਚਲੀ ਸਬਾਤ ਚ

ਸਰੁੱਖਿਅਤ ਅਤੇ ਸੁਖਰੂਪਣ ਕਿਆਸਦੇ ।

ਪਰ ਕੈਦ ਕਦੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ

ਉਹ ਤਾਂ ਆਪੇ ਦਾ ਕਤਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ

ਪਾਰ ਤੋਂ ਉਰਾਂ ਹੀ ਮਰੀ ਸੱਧਰ ਦੀ

ਵਾਰਤਾ ਲਿਖਦੇ ਹਨੇਰਿਆਂ ਦਾ ਜਮਘਟਾ।

ਚਲ ਮੇਰੇ ਮਹਿਬੂਬ

ਅਸੀਂ ਅਜ਼ਾਦ ਹੋਈਏ

ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਨਾਵਾਂ ਤੋਂ

ਪਹਿਚਾਣ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਤੋਂ ਪਾਰ

 ਬੇਨਾਮ ਅਪਣੇਪਣ ਵਿਚ

ਪਿਆਰ ਦੀ ਉਡਾਣ ਭਰੀਏ।

ਆਸਾਂ ਦੇ ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਨੂੰ

ਮਾਯੂਸ ਰਾਤਾਂ ਵਿਚ ਛੱਡੀਏ

ਤਿਤੱਲੀਆਂ ਦੀ ਕੋਮਲਤਾ ਪਾਲ਼ੀਏ

ਤਾਂ ਜੋ ਪਿਆਰ ਦਾ ਫੁੱਲ

ਕਦੇ ਨਾ ਟੁੱਟੇ।

ਆਜਾ ਅਸੀਂ ਸਾਡੇ ਤੌਂਖਲੇ

ਤਿਲਾਂ ਦੀ ਪੂਲੀ ਵਾਗੂੰ ਝਾੜ ਸੁੱਟੀਟੇ

ਹਿਜ਼ਰੋ ਗ਼ਮ ਦੀ ਅਲੁਹਣੀ ਛੱਡ

ਮਹੁੱਬਤਾਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀਏ

ਅਸੀਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਮਰਦੂਦ ਕਰੀਏ

ਅਪਣਾ ਵਜੂਦ ਦੂਜੇ ਚੋਂ ਤਲਾਸ਼ੀਏ

ਚਲ ਆਪਾਂ

ਅਪਣੇ ਤੋਂ ਪਾਰ ਚੱਲੀਏ।

ਇਕ ਵੇਸਵਾ

 ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਇਕ ਸੁਪਨੇ ਦੀ ਕਬਰ

ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਸਹਿਕ ਰਹੀ ਹੈ

ਰੋਜ਼ ਹੀ ਮਾਤਮੀ ਸਿਸਕੀਆਂ ਭਰਦੀ ਮੈਂ

ਜਿਉਂ ਰਹੀ ਹਾਂ ਇਸ ਕਬਰ ਅੰਦਰ

ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ ਹੈ

ਚੜਦੇ ਸੂਰਜ ਨਾਲ

ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਹੋਂਦ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ

ਕਾਲਾ ਚੰਨ ਕਰਾਉਂਦਾ ਹੈ

ਮੇਰੀ ਮੁਕਤੀ ਕਿਸੇ ਇਬਾਦਤ ਵਿਚ ਨਹੀਂ

ਮੇਰੀ ਸਾਰਥਿਕਤਾ ਬਸ ਭੋਗਣ ਚ ਹੈ

ਕਾਲਖ ਦਾ ਵਪਾਰ ਕਰਦੀ ਮੈਂ

ਕਿੰਨੀ ਲਿਪਾ ਪੋਚੀ ਕਰਦੀ ਹਾਂ

ਸਮਾਜ ਦੀ ਕਰੂਰਤਾ ਨੂੰ ਲਕੋਣ ਲਈ

ਸਲ੍ਹਾਬੀਆਂ ਕੋਠੜੀਆਂ ਅੰਦਰ

ਮੁਸ਼ਕੇ ਸਾਹਾਂ ਵਿਚ ਜਿਉਂਦੀ

ਆਰਜਾ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਧੂਹਦੀਂ

ਫੱਟਿਆਂ ਤੇ ਭਾਵ ਵਿਹੂਣਾ ਲੋਥੜਾ ਹੁੰਦੀ ਹਾਂ

ਜਿਨਸੀ ਭੁਖ ਮਿਟਾਉਂਦੀ

ਮੈਂ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਦੇ ਕੁਪੋਸਣ ਦਾ ਸੰਤਾਪ

ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੰਢਾ ਰਹੀ ਹਾਂ

ਮੇਰੇ ਘਰਾਂ ਦੇ ਅਰਥ ਵੀ ਹੋਰ ਨੇ

ਜਿਉਣ ਦੀ ਖਾਹਿਸ਼ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ

ਮੈਂ ਮਿਲੀ ਸਰਾਂ ਦੀ ਪਨਾਹ ਨੂੰ

ਸਦੀਵੀ ਬਸੇਰਾ ਮੰਨਦੀ ਹਾਂ

ਉਮਰ ਦੇ ਹੇਰ ਫੇਰ ਵੀ

ਮੇਰੇ ਮੁੱਲ ਨੂੰ ਫਾਲਤੂ ਮੁੱਲ ਦਿੰਦੇ ਨੇ

ਮੈਂ ਚਹਿਕਦੇ ਅਤੇ ਟਹਿਰਦੇ ਕੋਠਿਆਂ ਤੋਂ

ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਬੇਨਾਮ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ

ਇਕ ਲਵਾਰਿਸ ਭਟਕਦੀ ਰੂਹ ਬਣ ਕੇ

ਮੇਰੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੇ

ਬਿਨਾਂ ਵਿਆਹੀ ਮਾਂ

ਅਤੇ ਖਸਮ ਮਰੇ ਬਿਨਾਂ ਰੰਡੀ

ਕਿੰਨਾ ਇਤਫਾਕ ਹੈ ਕਿ

ਸਮਾਜ ਦਾ ਸਭਿਅਕ ਹਵਸੀ ਕੂੜਾ ਸਾਫ ਕਰਦੀ

ਮੈਂ, ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਗੰਦੀ ਚੀਜ਼ ਹਾਂ।

 ਤਬੀਅਤ

ਕਿੰਨਾ ਅਚੰਭੀ ਵਰਤਾਰਾ ਹੈ
ਅਸੀਂ ਬੰਦਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਟੁੱਟ
ਜੁਡ਼ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ
ਥਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ
ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਵਾਗੂੰ

ਅਲਵਿਦਾ ਸਹਿਜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ
ਬਹੁਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਟੁੱਟ ਭੱਜ
ਦਿਲਾਂ ਦੀ
ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ
ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਾਂ ਦੀ
ਮੋਹ ਦੀ
ਸਭ ਤੋਂ ਵਡੇਰੀ ਖੁਦ ਦੀ

ਖੁਦ ਦਾ ਟੁੱਟਿਆ ਅਪਣਾ ਪਣ
ਬੇਪਨਾਹ ਹੋ
ਭਟਕਦਾ ਹੈ ਦਿਲ ਦੀਆਂ
ਰੋਹੀਆਂ ਚ ਭਟਕਣ ਬਣ

ਖਿੰਡਿਆ ਪੁੰਡਿਆ ਬੋਝਲ ਹੋਇਆ
ਅਹਿਸਾਸ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ
ਧੂਹ ਕੇ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਲਿਜਾਣਾ
ਨਵੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਤੇ

ਪਰ
ਨਵਾਂ ਵੀ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ
ਉਵੇਂ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਸਿਵਾਏ ਪਿਛੇ ਛੁਟਿਆਂ ਦੇ

ਬਦਲੇ ਟਿਕਾਣੇ ਵੀ
ਟੇਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ
ਮਨਾਂ ਚ ਪਸਰੀ ਬੇਚੈਨੀ ਦੇ

ਚੱਲੋ ਕਿਉਂ ਦੋ ਰਾਹੀ ਚੁਣੀਏ
ਰਾਸਤਾ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ
ਇਕੋ ਹੀ ਪੈਡਾਂ ਮੁੱਕ ਜਾਵੇ
ਇਹੋ ਬਹੁਤ ਆ

ਪਿਛਲਾਤ ਵਿਚ ਵੀ
ਸਿਵਾਏ ਦਰਦ ਦੀ ਪਰਛਾਈ ਦੇ
ਕੁਝ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ
ਦੇਖਣ ਯੋਗ .........